Aşk...

Gecenin bir yarısı gözlerimden uyku akıyor ama elimdeki kitaptan kendimi alamıyorum:)''İclal Aydın''ın son kitabı okuduğum ''Senin Adın Bile Geçmedi'' adı diğerlerinden farklı bu kez bir derleme değil...çok sevdiğim bir yazardır kendisi,hayata karşı dimdik duruşunu severim ..yıkılıp ,ihanete uğrayıp,ufalanarak ama pes etmeden devam edebildiği için kaldığı yerden farklı bir yeri vardır bende..doğallığından,kendini,aşkını,kızını,mutluluğunu,mutsuzluğunu saklamamasından etkilenirim...sağa sola sapmaları yoktur onun dosdoğrudur kitaplarında, yazılarında, hayatında.kızını babasını özlemeden büyütmek istesede kendisinin tersine ,başarılı olamadı. kızıda kendi gibi babasını özleyen bir çocuk,en azından işin görünen yanı bu..
severim ''İclal Aydın''ı kısaca,güzel yürekli bulduğumdan..kitaba başladığımda birkaç cümleye takılıp yazıyorum bu yazıyı.
İlki ''Sadece neşe ve mutlulukla anılanlar değil,en acı ayak izini bırakanlar dahi o''sandık odası''nın bir parçası olmuşlar madem o halde ömrümüzden geçen her kişiye...adamış kitabını çok doğru buldum bu yorumu,biz sadece iyi insanlarla,iyi duygularla mutlulukla yaşamıyoruz ki hatta hayatımızın bir çoğunu,mutsuzluklara ve bizi mutsuz edenlere adıyoruz...bizi en çok üzen aşk mesela,en büyük sevdamız o zannediyoruz''mutlu aşk'' yoktur sonucundan yola çıkarak,elimizdekilerle yetinmeyip hep kaybettiklerimizle bizim olmayanlarla uğraşıyoruz ve beynimizin gizli odalarından arada sırada çıkarıp,tozlarını üfleyip bir iç geçiriyoruz...keşke yapmasaydım,keşke o kadar üzülmeseydim keşke keşke...aslında hepsi bizi biz yapan şeyler hepsi birer tecrübe.
Yazar'ın bir sözü daha var takıldığım ''birini sevmeye beni benden iyi kimse ikna edemez''biz değil miyiz başkalarına göre çok hataları olan sevdiğimizi,göklere çıkaran..kimseyi dinlemeden ,sadece bizim gözümüzle gördüğümüze aşık olan...bizi üzdüğünde de ''ben sana demiştim'' diyenlere inatla onu savunan körü körüne... bu yorum da çok doğru değil mi??aslında bizi bizden başka kim etkileyebilir ki? Kim dibe çekebilir yada göklere çıkarabilir??kendi mutsuzluğumuzu da mutluluğumuzuda kendimiz yaratmıyor muyuz??biz biz herşeyi yapan,olmayacak insandan beyaz atlı prens yada bir prenses yaratan,böylece en büyük zararıda kendimize veren, kalbimize söz geçiremeyerek..ama hayat bu işte,inişlerle çıkışlarla devam ediyoruz yaşamaya hergün kendi hikayemizi yazarak...
sevgiler
kelebek..:)